วันจันทร์ที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ประวัติวันออกพรรษา



    วันออกพรรษา หรือ วันปวารณาออกพรรษา เป็นวันสำคัญทางพุทธศาสนาวันหนึ่งในประเทศไทย เนื่องจากเป็นวันสิ้นสุดระยะเวลา จำพรรษา 3เดือนของพระสงฆ์เถรวาท โดยเป็นวันที่พระสงฆ์จะทำสังฆกรรมปวารณาออกพรรษา วันออกพรรษาตามปกติ(ออกปุริมพรรษา1)
จะตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 (ประมาณเดือนตุลาคม) หลังวันเข้าพรรษา 3 เดือน ตามปฏิทินจันทรคติไทย
        การออกพรรษานั้น ถือเป็นข้อปฏิบัติตามพระวินัยสำหรับพระสงฆ์โดยเฉพาะ เรียกว่า "ปวารณา" จัดเป็นญัตติกรรมวาจาสังฆกรรม
ประเภทหนึ่ง ที่ถูกกำหนดโดยพระวินัยบัญญัติให้โอกาสแก่พระสงฆ์ที่จำพรรษาอยู่ร่วมกันตลอดไตรมาส สามารถว่ากล่าวตักเตือนและชี้ข้อบกพร่อง แก่กันและกันได้โดยเสมอภาค ด้วยจิตที่ปรารถนาดีซึ่งกันและกัน เพื่อสามารถให้พระสงฆ์ที่ถูก ตักเตือนมีโอกาสรับรู้ข้อบกพร่องของตนและ สามารถนำข้อบกพร่องไปแก้ไขปรับปรุงตัวให้ดียิ่งขึ้น
เมื่อถึงวันออกพรรษา
        ถือเป็นโอกาสอันดีที่จะเข้าวัดเพื่อบำเพ็ญกุศลแก่พระสงฆ์ที่ตั้งใจจำพรรษาและตั้งใจปฏิบัติธรรมมาตลอดจนครบไตรมาส พรรษากาล ในวันนี้ และวันถัดจากวันออกพรรษา 1 วัน(แรม 1ค่ำ เดือน11) พุทธศาสนิกชนในประเทศไทยยังนิยมไปทำบุญตักบาตรครั้งใหญ่ เรียกว่า
ตักบาตรเทโว หรือ ตักบาตรเทโวโรหนะ เพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์สำคัญในพุทธประวัติที่กล่าวว่า ในวันถัดวันออกพรรษาหนึ่งวัน พระพุทธเจ้า ได้เสด็จลงจากเทวโลกกลับจากการโปรดพระพุทธมารดาบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ในพรรษาที่ 7 เพื่อลงมายังเมืองสังกัสสนครพร้อมกับทรงแสดง โลกวิวรณปาฏิหาริย์เปิดโลกทั้งสามด้วย
        นอกจากนี้ ช่วงเวลาออกพรรษาตั้งแต่วันแรม 1 ค่ำเดือน 11 ถึง วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 12 ถือเป็นเวลากฐินกาลตามพระวินัยปิฎกเถรวาท เป็นช่วงเวลาที่พุทธศาสนิกชนชาวไทยจะเข้าร่วมบำเพ็ญกุศลเนื่องในงานกฐินประจำปีในวัดต่างๆ โดยถือว่าเป็นงานบำเพ็ญกุศลที่ได้บุญกุศลมาก งานหนึ่ง


กิจกรรมต่างๆ ที่ควรปฏิบัติในวันออกพรรษา

1. ทำบุญตักบาตรอุทิศส่วนกุศลให้แก่ญาติผู้ล่วงลับ
2. ไปวัดเพื่อปฏิบัติธรรม ฟังพระธรรมเทศนา
3. ร่วมกิจกรรม "ตักบาตรเทโว" (วันแรม 1 ค่ำ เดือน 11)
4. ทำความสะอาดบ้านเรือน ประดับธงชาติตามอาคารบ้านเรือนและสถานที่ราชการและประดับธงชาติ และธงธรรมจักรตามวัดและสถานที่    
   สำคัญทางพระพุทธศาสนา
5. ตามสถานที่ราชการ สถานที่ศึกษาและที่วัด ควรจัดให้มีนิทรรศการ การบรรยาย หรือบรรยายธรรม เกี่ยวกับวันออกพรรษาเพื่อให้ความรู้
   แก่ประชาชนและผู้สนใจทั่วไป





ที่มา. http://www.krotron.com/webactivity/OokpunsaDay.php

วันพฤหัสบดีที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2555

“ส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า” ลูกชายคนดี กัลยาณมิตรของแม่


   ลูกโย่งกับคุณแม่

เคยมีคนบอกว่า สิ่งที่คนเป็นพ่อแม่เสียใจที่สุดคือการได้เห็นลูกเสียชีวิตไปก่อน วันนี้แม่หทัยภรณ์ กสิกิจนำชัย เข้าใจความหมายของประโยคนี้ดีกว่าใครๆ เพราะเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เธอเป็นผู้กล่อมให้ลูกชายคนโตหลับไปอย่างสงบและกล้าหาญในอ้อมอกของตัวเองจนวินาทีสุดท้าย

วันหนึ่งเมื่อ 3 ปีที่แล้ว 
แม่หทัยภรณ์ และลูกชายคนโต โย่ง - วีระภัทร อัครดำรงเวช ได้รับข่าวร้ายพร้อมๆ กันว่า โย่งเป็นโรคมะเร็งที่ขั้วปอด ท่ามกลางความตกใจของทั้งครอบครัว แม่หทัยภรณ์ครองสติและใช้ธรรมะกล่อมเกลาโรคร้ายไปพร้อมๆ กับการรักษาของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ด้วยความหวังที่ว่าลูกต้องหาย 


“ครั้งแรกที่ได้ยินคือช็อกความรู้สึก แต่ขณะเดียวกันแม่ก็ได้ยินพร้อมกันกับน้องโย่ง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับคนในครอบครัวของเรา น้องโย่งอายุแค่ 20 ปีเท่านั้นเอง แล้วก็ไม่เคยมีอาการบ่งบอกมาก่อนเพราะน้องโย่งสุขภาพดีมาก ตัวสูงใหญ่ สูงจนแม่คิดว่าเค้าจะสูงเกินสองเมตรด้วยซ้ำ แต่ตัวเค้าเองซะอีกที่อยากสูงเกินสองเมตร ตอนที่น้องมีอาการไอมากๆ จนต้องไปพบหมอ เราก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นโรคนี้ พอรู้เรื่องก็แอบจับมือกันอยู่ใต้โต๊ะสองคนแม่ลูก ส่วนคุณหมอก็แนะนำว่าให้รีบทำคีโมโดยด่วน เพราะเป็นมะเร็งที่รักษาหายได้ 90% เราก็เลยมีความหวังว่าเราจะเป็น 1 ใน 90 นั้นด้วย ตอนนั้นเรามั่นใจมาก”

แต่ก่อนที่น้องโย่งและ
ครอบครัวจะได้รับข่าวร้ายและเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แม่หทัยภรณ์เล่าว่าน้องโย่งเป็นเพียงเด็กผู้ชายช่างเอาใจแม่ และไม่เคยทำให้แม่และคนในครอบครัวผิดหวังเลยแม้แต่เรื่องเดียว


ลูกโย่งกับคุณพ่อ


“น้องโย่งเป็นคนอ่อนโยน อ่อนหวานมากค่ะ เห็นเป็นเด็กผู้ชายแบบนี้ใครๆ ก็อาจจะคิดว่าต้องเกเรบ้าง แต่น้องโย่งไม่เกเรเลย เชื่อฟังที่แม่บอกตลอด ไม่เคยขัดใจแม่เลยสักครั้ง มีแต่แม่เอาที่ขัดใจเค้ามาตลอด อย่างเค้าอยากเรียนศิลปะเพราะเค้าชอบวาดรูป ช่างจินตนาการ แต่แม่อยากให้เค้าเรียนหมอเพราะที่บ้านเราเป็นหมอ เค้าก็เรียนตามใจแม่ ตอนเค้าป่วยแม่ถึงเพิ่งมาเข้าใจว่าจริงๆ แล้วน่าจะให้เค้าได้ทำอะไรอย่างที่อยากทำมาตั้งแต่แรกหากเรารู้ว่าเค้ามีเวลา8น้อยแบบนี้ ตอนเค้าป่วยอยู่แม่ยังบอกเค้าเลยว่า ถ้าโย่งหายได้แม่จะไม่บังคับอีกแล้ว อยากเรียนอะไรแม่จะให้เรียน น้องโย่งดีใจมากเลยนะ ยังถามย้ำเลยว่า จริงๆ เหรอ ให้เรียนอะไรก็ได้จริงๆ เหรอ เค้าดีใจแต่แม่เองกลับรู้สึกเจ็บปวดมาก เพราะเค้ายังป่วยอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย” 


วันที่ทั้งครอบครัวต้องสู้ไปด้วยกันกับความเจ็บป่วยของลูกชายคนโตที่เป็นความหวังของทุกคนในบ้าน แม่หทัยภรณ์ไม่ได้มีแค่เพียงกำลังใจในฐานะคนเป็นแม่ที่จะคอยอยู่เคียงข้างลูกทุกวินาทีของความเจ็บป่วยเท่านั้น แต่คุณแม่ยังใช้ธรรมะซึ่งเป็นธรรมะโอสถชั้นเอกช่วยประคองทั้งตัวเองและลูกชายให้ก้าวผ่านความกลัวไปด้วยกัน


“รู้ไหมว่าแม่พาน้องโย่งเข้าวัดตั้งแต่เด็กเลย ตอนสวดมนต์อยู่ที่บ้านก็จะเรียกเค้ามานั่งสวดมนต์กับเรา ตอนไปวัดก็จะพาไปด้วย ไปทำบุญ ไปนั่งธรรม นั่งสมาธิ ปกติเด็กผู้ชายเค้าไม่ไปกันหรอก แต่น้องโย่งไปเพราะเกรงใจแม่ ไม่อยากขัดใจ แต่พอไปเค้าก็ไปนั่งข้างหลังแม่ตลอด เค้ามาเล่าให้ฟังทีหลังว่า แม่รู้มั้ยว่าที่เค้านั่งข้างหลังน่ะ เค้าใส่หูฟังฟังเพลงตลอดเลย เด็กคนอื่นๆ ที่พ่อแม่พาไปเหมือนกันก็ทำแบบเดียวกัน แม่ฟังแล้วก็ขำๆ แต่รู้ไหมว่าการที่แม่พาน้องโย่งไปวัดบ่อยๆ มันได้ผล เพราะเค้าจะค่อยๆ ซึมซับโดยไม่รู้ตัว และเห็นแบบนั้นแต่เค้าเข้าใจธรรมะได้มากกว่าคนวัยเดียวกับเค้ามากๆ เลย


วันที่เค้าป่วย น้องโย่งกำลังใจดีมาก เพราะเค้าคิดว่าเค้าต้องหาย แล้วแม่ก็จะพูดเรื่องธรรมะให้เค้าฟังตลอด คนเราเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปตามธรรมชาติ ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า เพียงแต่เราอาจจะไปก่อนคนอื่นเท่านั้น แม่เคยถามเค้าว่า กลัวมั้ย เค้าก็ย้อนถามแม่ว่าความตายน่ะเหรอ เค้าบอกว่า ไม่กลัวเพราะมันยังมาไม่ถึง ได้ยินแล้วแม่ก็ทั้งดีใจและเสียใจไปพร้อมๆ กัน ดีใจที่เค้ากล้าหาญ ยอมรับธรรมชาติและธรรมะได้มากขนาดนี้ และก็แอบเสียใจที่เค้ามีเวลาน้อยเหลือเกิน หลายครั้งที่อยู่คนเดียวแม่ก็จะร้องไห้เพราะร้องต่อหน้าเค้าไม่ได้ อยู่ต่อหน้าเค้าแม่ต้องแจ่มใส ต้องไม่ทำให้เค้าเป็นกังวล และทุกคนในบ้านก็จะเป็นแบบนี้คือจะเลี่ยงไม่พูดเรื่องความเจ็บป่วยหรือเรื่องไม่สบายใจเลย จะพูดกันแต่เรื่องอื่น ซึ่งนั่นก็ช่วยได้ดี ทำให้เรามีกำลังใจ”

เล่ามาถึงตรงนี้ แม่หทัยภรณ์หยุดคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาของน้องโย่งว่าครั้งหนึ่งเคยมีลูกชายที่แสนดีคอยอยู่เคียงข้างและสร้างความสุขให้กันเสมอ ในวันนี้ที่ลูกชายหลับสนิทไปแล้วแต่หัวใจของคนเป็นแม่ไม่เคยที่จะหยุดรักและคิดถึงลูกแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันในภพภูมินี้ แต่ความทรงจำดีๆ และความรักคงไม่สูญไปเช่นเดียวกับเนื้อหนังที่เป็นของนอกกาย 


“บางครั้งแม่ก็ยังเสียใจอยู่มากทุกครั้งที่คิดถึงน้องโย่ง เพราะบางทีลูกๆ ของเพื่อนแต่งงาน หรือรับปริญญา เค้าจะเชิญแม่ไปร่วมงานด้วย พอได้เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกลับมาคิดถึงตัวเราว่า ถ้าวันนี้น้องโย่งยังอยู่ แม่คงจะได้เห็นภาพแบบนี้เหมือนกัน คงได้เห็นน้องโย่งรับปริญญา ได้เห็นเค้าประสบความสำเร็จ แต่วันที่น้องโย่งหลับไปอ้อมแขนแม่ แม่ก็ดีใจที่เค้าไปสบายแล้ว ไปดีกว่าเรา ไม่ทรมานอีกแล้ว” 


น้ำตาของผู้เป็นแม่รินไหลระคนไปด้วยความเจ็บป่วยที่คงไม่อาจมีใครเข้าใจหากไม่เผชิญกับสิ่งนี้ด้วยตัวเอง และถึงตอนนี้สิ่งที่แม่หทัยภรณ์และครอบครัวรู้สึก คงเป็นการยืนยันถึงประโยคก่อนหน้านี้ได้ชัดเจนว่า คงไม่มีทุกข์ใดของพ่อแม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าความทุกข์ทรมานที่ได้เห็นลูกหลับแบบไม่มีวันตื่น 


แม่หทัยภรณ์อนุญาตให้เรานำข้อความในหนังสือ ‘ส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า’ ซึ่งเป็นหนังสือที่ถ่ายทอดเรื่องราวของน้องโย่งตลอดเวลาที่เจ็บป่วย และจากโลกนี้ไปพร้อมกับธรรมะ มาบอกเล่าให้หลายๆ คนได้รู้ซึ้งถึงความรักของแม่อย่างชัดเจนที่สุด 

“ช่วงหลังๆ ลูกจะเหนื่อยง่ายจนแม่ต้องช่วยแม้กระทั่งอาบน้ำ วันนี้ก็เช่นกันเมื่อเตรียมเสื้อผ้า   และช่วยลูกอาบน้ำ ผู้เป็นลูกก็พูดว่า ‘หม่าม้าครับ ผมทำให้หม่าม้าลำบาก ขอโทษครับ’แม่ไม่กล้าที่จะร้องไห้ จึงแสร้างทำเป็นเรื่องตลก เพื่อให้ลูกคลายกังวล แต่ในความตลกนั้นมีความจริงบางอย่างซ้อนอยู่ ลำบาก อะไรกันลูก ดูซิหม่าม้าทำได้ หม่าม้ามีความสุขสัจธรรมที่เค้าพูดกันว่า แม่คนเดียวเลี้ยงลูกหลายคนได้ แต่ลูกคนเดียวเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้ตอนอาม่าป่วย หม่าม้าจ้างคนมาดูแล ให้คนงานอาบน้ำ ป้อนข้าว ให้คนงานทำทุกอย่างแทนที่จะทำเอง บางครั้งก็ปล่อยให้อาม่าอยู๋กับคนงาน แต่พอถึงคราวลูกป่วยบ้าง คนงานขอทำหม่าม้าไม่ยอมให้ทำ หม่าม้ามีความสุขที่จะทำให้หนูเอง เหมือนลูกเมื่อตอนเล็กๆ ความรักเหมือนกันแต่ต่างกันมากเลย”
 

“พระพุทธเจ้าเจ้าขา ถ้าถึงเวลาที่ลูกชายของลูกจะได้ไปเข้าเฝ้าพระพุทธองค์แล้ว ขอพระพุทธองค์ได้โปรดเมตตามานำพาขาไปอย่างสงบด้วยเถิดหลังจากนั้นถึงจุดธูป บอกกล่าวเจ้าที่ ถ้าลูกหนูต้องไปเฝ้าพระพุทธองค์แล้ว ขอท่านเจ้าที่ได้โปรดเมตตาพาลูกหนูไปเข้าเฝ้าพระพุทธองคืด้วยเถิดเมื่อป่า ป๊ามาถึง ก็ถามลูกว่าจะโทรฯ ลาใครไหมลูก เค้าโบกมือช้าๆ แล้วแม่จึงเปิดบทสวดมนต์ที่เคยให้ แล้วบอกลูกว่า หม่าม้าเช็ดตัวให้นะลูก เช็ดให้สะอาดที่สุด ทาแป้งและบอกว่า หม่าม้าเปลี่ยนชุดนักศึกษาให้นะ ลูกรักมหาลัยมาก ใส่ชุดนักศึกษานะลูก ลูกมองแม่แล้วน้ำตาไหล ลูกกำลังจะจากบุคคลผู้เป็นที่รักไปแล้ว จากทุกคนที่ร่วมภพชาติของเค้า ย่อมมีความอาลัยเป็นธรรมดา เพียงแต่ลูกเก่ง เข้มแข็ง เพราะเตรียมใจมานาน จึงเป็นเพียงชั่วขณะที่แม่เอาผ้าซับน้ำตาให้แล้วพูดว่า อย่าร้องไห้ลูก ลูกกำลังจะเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ไม่ต้องห่วงหม่าม้า ป่าป๊า น้อง ทุกคนดูแลตนเองได้ ลูกคิดถึงบุญกุศลที่เราร่วมกันทำมานะลูก แม่แต่งตัวให้ลูกไป ปากก็พูดย้อนถึงบุญที่เคยทำมาร่วมกัน ยึดเอาพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งสุดท้าย ภาวนาไปเรื่อยๆนะลูก หม่าม้ากับป่าป๊าช่วยกันแต่งตัวให้ลูก เมื่อสะอาดเรียบร้อย ก็กอดลูกไว้แนบอก จนกระทั่งลูกหลับไปกับอกของแม่ หลับอย่างสงบ ไม่มีอาการทรมาณ ทุรนทุราย แม้แต่น้อย หลับนะลูก หลับให้สบาย ลมหายใจที่แม่ส่งให้ยามลูกเกิดได้ยุติลงแล้ว เป็นการส่งลมหายใจสุดท้ายให้ลูกกลับคืนสู่สุคติภายในอ้อมกอดด้วยสองมือแม่ โดยแท้”


ในขณะเดียวกันแม่หทัยภรณ์ก็ยังคงใช้ธรรมะหล่อเลี้ยงจิตใจอยู่เสมอ และให้แง่คิดที่หลายคนอาจจะไม่เคยรู้และไม่เคยคิดว่าจะสามารถเกิดขึ้นได้จากการจากไปของลูกชายคนดี

“ทุกวันนี้แม่จะต้องขอบคุณน้องโย่งด้วยซ้ำที่เค้านำสิ่งดีๆ มาให้แม่ ตอนเค้ามีชีวิตอยู่ เค้าไม่เคยทำให้แม่ผิดหวัง ไม่เคยทำให้เสียใจหรือทุกข์ใจเลย แต่วันที่หลับไปแล้วน้องโย่งทำเรื่องดีๆ ให้แม่ด้วยการดึงแม่เข้าหาพระพุทธศาสนามากขึ้นกว่าเดิมมาก น้องโย่งเป็นผู้ที่นำกัลยาณมิตรมาให้แม่ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่แม่เขียนหนังสือเรื่องก็มีแต่คนดีๆ เข้ามาหา ชักชวนกันไปทำบุญ แม่ก็ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวนี้จะสร้างแรงบันดาลใจให้ใครได้ แต่เคยมีหลายๆ คนที่ได้อ่านแล้วโทรศัพท์มาเล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนลูกเคยเกเรพอให้อ่านหนังสือเล่มนี้เค้าก็ดีขึ้น ไม่เกเรเหมือนก่อน คนที่เคยคิดจะฆ่าตัวตายได้อ่านเค้าก็คิดได้ เพราะชีวิตมันสั้นนัก คนที่อยากใช้ชีวิตกลับไม่ได้ใช้ แล้วเราที่สามารถอยู่ทำอะไรได้นานกว่า สร้างสิ่งดีๆ ได้ก็ไม่ควรคิดสั้น รายได้จากหนังสือแม่ก็เอาไปทำบุญทั้งหมด ทุกวันนี้แม่มีเพื่อนดีๆ เยอะมากซึ่งมาจากการที่น้องโย่งพาพวกเค้ามาให้แม่”

วันนี้แม้น้องโย่ง ลูกชายคนดีจะไม่ได้อยู่พาแม่ไปทำบุญฟังธรรม ไม่ได้อยู่ให้แม่ได้ชื่นชมในความสำเร็จที่จะเกิดขึ้น ไม่ได้อยู่สร้างความทรงจำดีๆ ด้วยกันต่อไปอีก แต่แม่หทัยภรณ์ยังคงมีภาพของลูกชายคนดีที่แม้จะมีเวลาให้แม้ชื่นใจเพียงน้อยนิด แต่กลับเป็นความชื่นใจที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้ เพราะทุกวินาทีที่ได้เคยได้ด้วยร่วมกัน นั้นคือความภาคภูมิใจที่สุดแล้ว

“ทุกวันนี้แม่ยังเสียดายที่ไม่เคยบอกเค้าว่าแม่ภูมิใจในตัวเค้ามากแค่ไหน และถ้าบอกเค้าได้แม่จะบอกว่า แม่ภูมิใจน้องโย่งในทุกๆ เรื่องเพราะลูกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตแม่”

ขอบคุณเวป : http://www.momypedia.com